In Dalat besluiten we weer eens een ander vervoersmiddel te kiezen: de bus. Om de lange rit all the way to Ho Chi Minh City (oftewel het oude Saigon) te breken, kiezen we voor een korte stop in Mui Ne, een klein stadje aan zee. Het hotel in Dalat heeft de bus geregeld en als we haar mogen geloven zijn alle bussen hetzelfde. Nou, wij denken van niet. We hebben heel wat luxueuze, grote bussen zien rijden met HCM City op hun voorkant, maar onze bus is wat kleiner en er zitten vooral Vietnamezen in. Geeft niets. De bus komt 50 minuten te laat (wat we nog niet eerder hebben meegemaakt, al het andere ging stipt op tijd) en rijdt nog 40 minuten door de stad om andere mensen op te pikken. Geeft niets. Net als we denken dat we eindelijk op weg gaan, parkeert de chauffeur de bus langs de kant van de weg. And now we wait.. Iemand van de organisatie probeert al sinds het instappen een groepje jongeren zo ver te krijgen om een jeep tour door de zandduinen te boeken in Mui Ne. Er wordt een hoop overlegt en bij gebrek aan ander vermaak, ga je toch zitten luisteren. Inmiddels staan we al een half uur stil en ik begin me steeds meer te ergeren. Géén idee waar we op wachten. Na nog eens 10 minuten ben ik het zat en vraag geïrriteerd aan die knakker waar we in hemelsnaam op wachten. Wat denk je? Totdat het groepje jongeren heeft besloten, geboekt en betaald, waarna die knakker de bus uitstapt en bij een scooter achterop stapt, terug naar de stad! Natuurlijk! Maar goed, eindelijk vertrekt de bus en zijn we op weg naar Mui Ne.

De Vietnamezen houden er zonder meer een bijzondere rijstijl op na. Echter, we zijn na Indonesië heel wat gewend. De claxon speelt een belangrijke rol, verkeerslichten lijken geen verplichting en je kunt prima rechts voorsorteren om vervolgens links af te slaan. Ook voor het inhalen lijken geen regels te bestaan. Het is chaos, maar wij waren overtuigd dat het een soort gestructureerde chaos was.

Prompt lezen we die ochtend een bericht in het AD dat er een verkeersongeluk is gebeurd in Vietnam. Een vrachtwagen botste op een bus tijdens het inhalen. En dit is het zoveelste verkeersongeluk in Vietnam. Oké, misschien toch niet zo gestructureerd dus.

Onze buschauffeur is een ervaren rijder en scheurt als een malloot over de wegen. Hij lijkt niet de meest voor de hand liggende route te kiezen en stopt in de kleinste dorpjes om locals op te pikken of bijzondere pakketten. Het wordt allemaal in de bus gestouwd en we hobbelen weer verder over smalle bergpaden met heuse haarspeldbochten.

Het lukt ons toch om even weg te dommelen en daar waar we met een bergachtige jungle omgeving gingen slapen, worden we ineens wakker in een woestijn. Het doet verdacht veel denken aan West Australia.

Mui Ne nadert en de pakketten worden bij locals bezorgd.

De meesten stappen uit bij een of ander groot resort en wij vragen ons af waar de bus verder zal stoppen. Als we de kruising naderen waar ons hotel vlakbij ligt, roept Steef tegen de chauffeur: "can you stop here?!" en hij laat ons er netjes uit.

Dat was me het ritje wel!

We worden vriendelijk ontvangen bij het hotel en na een beetje bijkomen, gaan we de bekende Fairy Stream opzoeken.

De Fairy Stream is een beekje wat langs bijzondere zandrotsformaties loopt en waar je op blote voeten doorheen kunt wandelen. Wat een uniek stukje natuur! Witte en rode 'rotsen' en duinen wisselen elkaar af en vormen een prachtig gezicht. We genieten van de wandeling met het koele water tot de enkels en Steef maakt de ene prachtige foto na de andere.

's Avonds genieten we van een verse Red Snapper van de bbq en sluiten de dag af met een Saigon biertje.

De volgende ochtend stappen we opnieuw een bus in die ons naar de grote stad brengt. Ook deze bus is door het hotel geregeld, maar dit blijkt weer een hele andere ervaring!

Bij het instappen beseffen we dat er in deze bus geen gewone zitstoelen aanwezig zijn, maar ligstoelen. Drie rijen, beneden en boven. Steef en ik hebben allebei een bovenste ligstoel, ik aan het raam en Steef in het midden. Wat een rare gewaarwording, maar wel relaxed! Na een aantal uur stappen we uit bij het busstation in Ho Chi Minh City en toevallig ligt het hotel op loopafstand. Dat hebben we leuk gedaan!

Ook al heet de grootste stad van Vietnam al sinds 1976 Ho Chi Minh, veel Vietnamezen (en ook toeristen) noemen het nog steeds Saigon. Het is een gigadrukke stad die erg Westers aandoet, vanwege de wolkenkrabbers, moderne hotels, luxe auto's en een business district. De stad ademt bij lange na niet de sfeer die de hoofdstad Hanoi wel heeft.

Desondanks verkennen we de stad te voet en wagen ons leven iedere keer als we een straat willen oversteken. Wat een gekkenhuis!

We gaan op pad voor souvenirs in de Ben Than Market. We worden bijna opgelicht waar we bij staan, als ik probeer 'bijna echte' All Stars voor m'n neefje te kopen. Maat 30 was de opdracht, mevrouw had maat 29. Geen probleem, zegt ze. Wacht hier. 10 minuten later komt haar loopjongen terug met een paar die er verdacht hetzelfde uitzien. We vertrouwen het niet en kijken in het labeltje. Laten ze er nou gewoon een nieuw labeltje in hebben geplakt met maat 30! Wat een nep! We lopen verontwaardigd verder en botsen voor de zoveelste keer deze reis op het Nederlandse stel Oets en Yvon. Hoe is het mogelijk!? Ontmoet in Phong Nha, daarna op het station van Dong Hoi, per toeval in Hoi An en nota bene in de drukste stad, tussen miljoenen inwoners en toeristen op de grootste Market van Saigon. Daar moet op gedronken worden!

We boeken een tour voor de volgende dag naar de Melongdelta, welke een klein beetje tegen blijkt te vallen. De Floating Market stelt niet heel veel voor, we wonen een live voorstelling bij van een of andere Vietnamese tragedie met zeer valse instrumenten én zangers, het fietstochtje mag geen naam hebben en het boottochtje over een zijstroompje van de Mekongrivier is kort maar krachtig, zullen we maar zeggen. Oh, en het weer zit voor het eerst deze reis ook niet echt mee.

Daarentegen leren we wel over het maken van ricepaper, maken we kennis met de heerlijke Vietnamese snacks (lekker rijstewafels), proeven we snakewine (jaja, zelfs Steef nam een slokje 'wijn' waar een complete slang in was verwerkt) en kunnen we toch nog gebruik maken van onze poncho's!

We leren een Amerikaanse vader en dochter kennen die ons enthousiast bij hun thuis in Kansas City uitnodigen, mochten we ooit in de buurt zijn en genieten van het gezelschap van twee Australiërs.

Weer terug in de grote stad genieten we van een heerlijke maaltijd in het gezellige backpackersdistrict (waar de kip helaas niet helemaal koosjer bleek, gezien het feit dat ik die nacht grotendeels op de wc doorbracht).

De volgende dag houden we ons gemak (heftig nachtje) en gaan we ' s middags richting het vliegveld voor onze vlucht naar Bountyisland Phu Quoc.

Onze laatste dagen Vietnam brengen we door op dit heerlijk relaxte eiland. We hangen bij het zwembad, lezen alsof ons leven ervan af hangt, huren een scooter en crossen van zuid naar noord, genieten van de prachtige strandjes, uitzichten, het mooie weer en het lekkere eten.

This is how it should be.

Maar helaas.. aan alles komt een eind. Hoewel het veel langer voelt dan drie weken, is de tijd voorbij gevlogen.

Wat een avontuur. Wat hebben we veel gezien, gedaan, genoten.

We zijn de afgelopen drie weken verliefd geworden op dit prachtige, veelzijdige land met haar vriendelijke mensen, heerlijke sfeer, adembenemende natuur en verrukkelijke eten.

We hopen zeker een keer terug te gaan, maar voor nu zeggen we: Bai bai, Vietnam. You were good, you were really, really good!