We laten het tropische Indonesië achter ons en reizen via Sydney door naar Auckland, New Zealand. We hebben geen idee meer van de tijd en door de raamloze hostelkamer die we hebben, slapen we uit tot 10.00u,héérlijk!
We verkennen Auckland in een dag en voor we het weten staan we weer bij de Wicked-vrienden.
Geen idee of de discount die we hebben gekregen er iets mee te maken heeft, maar ze presteren het om ons de lelijkste auto ever mee te geven!
In plaats van een echt busje met een vrolijke print (zoals de Pac-Man-Van) krijgen we dit keer een Toyota Estima, met een sombere, afgebladderde afbeelding van een mislukte Darth Vader. Tsja.. Je kan niet alles hebben.
De navigatie wordt ingesteld op Coromandel en we zijn op weg.

Goed voorbereid als we altijd zijn (ahum..) hebben we een app gedownload die de meest handige dingen aangeeft door heel Nieuw Zeeland. Zo ook campings, gratis campings.
We zoeken een mooi plekje voor onze eerste nacht in de Doom-Van en parkeren hem vlak langs een klein strandje. Wat blijkt, deze gratis campings zijn alleen voor self-contained vehicles. Aangezien de Doom-Van geen wc'tje aan boord heeft en het gootsteentje aangesloten is op.. uh niks, kunnen wij onszelf niet self-contained noemen. Een vriendelijke man wijst ons erop dat ze ook daadwerkelijk controleren en dat het een boete van $200 oplevert. Laat maar!
We slaan een weggetje landinwaarts in en spotten een zelfgemaakt bord met de tekst: 'overnight camping welcome'. We rijden de oprit op en bevinden ons op een stuk land wat helemaal volstaat met oude meuk. Verroeste tractors, ijskasten, schuurtjes, motoren, oud ijzer enzovoorts. We lopen naar wat ons het huis lijkt, ook al ziet het er haast onbewoonbaar uit, roepen wat, maar krijgen geen gehoor.
De tot aan de nok toe met lege bierflesjes gevulde container doet ons vermoeden dat iemand zijn roes uitslaapt.
Na drie keer toeteren komt er een verwilderde man aanlopen. Als we verwijzen naar het bord, is zijn antwoord: welja, zet maar ergens neer. Zo gezegd, zo gedaan en de eerste nacht brengen we door tussen de oude meuk en een loslopende koe. Welcome to New Zealand.

We rijden door naar Matamata waar we kaartjes kopen voor iets wat heeeel hoog op Steef z'n lijstje staat: Hobbiton.
Hij is helemaal in z'n nopjes als we door de Shire lopen, met de gezellige Hobbitholes, met hun gekleurde deurtjes en de was die hangt te drogen. De gids vertelt allemaal leuke weetjes en je waant je echt in Middle Earth. Alles is tot in detail hetzelfde als in de films.
Steef staat euforisch op de foto voor de deur van Bilbo Baggings en nadat we de Party Tree en het huisje van Sam en Rosie hebben gepasseerd, drinken we een echt Hobbit biertje in de Green Dragon.
Een fantastisch Hobbit-avontuur!

The North Island staat bekend om zijn thermische en vulkanische activiteit. In Rotorua bezoeken we Thermal Wonderland, een National Park met geisers, modderputten en hete poeltjes. Indrukwekkend om te zien hoe overal gewoon rook uit de aarde komt. Het water en de grond hebben de meest bijzondere kleuren (feloranje, gifgroen) door de aanwezige mineralen en de stank van rotte eieren, zwavel overheerst.
We rijden door naar Taupo, waar de Tongariro Crossing op het programma staat. Een hike door vulkanisch gebied, over Mount Tongariro, met als backdrop de bekende Mount Ngauruhoe, oftewel Mount Doom uit Lord of the Rings.
Het weer is ons goed gezind, een strakblauwe lucht.
We lopen 19.4km in de voetsporen van Frodo en Sam, dwars door Mordor, zoals Steef blijft herhalen. We overwinnen de Devil's Staircase, trotseren nog meer hoogte tijdens gigantisch harde wind, Steef onderdrukt de neiging om ook Mount Doom nog op te lopen om daar een ring in te gooien (geen grappen, er zijn dagelijks mensen die dit doen) en we gebruiken onze wintersport ervaring om veilig de steile berg weer af te dalen. Wat is het mooi! Zeker één van de mooiste Great Walks van Nieuw Zeeland.
Moe maar voldaan trekken we onze All Stars uit.. We did it!

De reis door het North Island gaat verder over de Forgotten World Highway. Prachtige landschappen en uitzichten. We stoppen in dorpjes voor de nodige boodschappen, benzine en af en toe een douche en Steef zorgt iedere avond weer voor een prachtig wildkampeerplekje.
In Wellington aangekomen, pakken we de Ferry naar het South Island, waar onze journey zich vervolgt.

Via de Charlotte Pass, en Pelorus Scenic Reserve, rijden we door naar Abel Tasman National Park.
Ook hier loopt een track die valt onder de Great Walks en we besluiten een deel van deze track te doen. Omdat het een one way is langs de kust, regel je een watertaxi die je bij het begin afzet of je aan het einde ophaalt.
Op de een of andere manier besluiten we de watertaxi naar Bark Bay te nemen, zodat we nog een mooi stuk van de route meepakken. Dit houdt in dat we 24km gaan lopen. Welja joh, we zijn nu geoefend! Om 12.00uworden we door een tractor, in de boot, te water gelaten. We maken nog twee korte stops bij Split Apple Rock en de zeehonden en om 13.00u beginnen we aan de prachtige wandeling langs de kust terug. Het is opnieuw stijgen en dalen, slingerend landinwaarts en weer terug. We passeren vele bruggetjes, waaronder een echte wiebelbrug en na heel wat uurtjes lopen zijn we weer terug op de camping. Poeh he, dat was me het wandelingetje wel.

De route vervolgd zich langs de westkust naar beneden. We bezoeken Nelson Lakes National Park en stoppen bij Paparoa National Park voor de bekende Pancake Rocks en Blowholes. Een bijzonder stukje natuur. Rotsen bestaande uit allemaal laagjes steen, opgestapeld, meters hoog en uitgesleten door de zee.
Maar het echte spektakel zijn de blowholes: door jarenlange erosie uitgesleten tunnels, waar met hoog water de golven doorheen gutsen en omhoog spuiten. Wauw!

Over bijzondere natuur gesproken; onze volgende stop is de Franz Josef Glacier. Vijf jaar geleden kon je allerlei tours boeken, waarbij je de gletsjer op ging en zo het ijs van dichtbij kon bewonderen. Tot onze teleurstelling is de enige manier om op het ijs te komen vandaag de dag een helikopterritje. Gelukkig kunnen we wel de Valley Walk doen, waarbij je redelijk dicht tot aan de voet van de gletsjer kunt lopen. Echt bizar dat in vijf jaar tijd de gletsjer zoveel kleiner is geworden!

We rijden door en bezoeken Lake Matheson, het bekende mirrorlake waar de besneeuwde bergtoppen in reflecteren.
Ook stoppen we bij de Blue Pools, alvorens we bij Lake Wanaka aankomen.
Hier huren we een moutainbike en rijden we via een prachtige route langs het meer naar een écht mountainbike parcours. Steef voelt zich natuurlijk meteen thuis, maar mijn enige ervaring is het parcours van Vlaardingen en geloof me, dat is echt peanuts vergeleken met dit!
Máár, ik heb het overleefd! Best een beetje trots. En he, wie kan er nou zeggen dat ze gemountainbiked hebben in Nieuw Zeeland?

Next stop: Queenstown. Wat ons betreft het leukste en gezelligste stadje van het eiland.
Bij de I-site regelen we de activiteiten voor de komende dagen.
Eén daarvan is Milford Sound, officieel uitgeroepen tot mooiste plek op aarde. Meningen verschillen natuurlijk, maar het is ook wel echt schitterend. We hebben een kayaktour geboekt om de fjorden vanaf het water te bewonderen.
Zo gaaf! Wat een uitzicht, wat een omgeving! We zien tientallen watervallen, gevoed door de regen van gisteren en vannacht. We spotten zeehonden spelend en luierend op de rotsen en we kayaken alsof we het al heel ons leven doen. Weer een relatietest doorstaan!

Teruggekomen in Queenstown genieten we van de relaxte sfeer, lopen we de winkeltjes af en proberen de wereldberoemde Fergburger.
En dan..
Dan besluiten we om ons uit een vliegtuig te laten gooien. Nee, we hebben zeker nog niet genoeg van het leven! Integendeel! Maar zoals ze zeggen: you have to do something crazy while you're in Queenstown.
And crazy it is!
Jacks ontvangt ons allervrolijkst en is degene die ons naar de dropzone brengt. Steef is wat stil, maar luistert aandachtig naar Jacks die van alles weet te vertellen over plekken die Peter Jackson heeft gebruikt in de filmseries. Plekken waar we geweest zijn. Flabbergasted zijn we als hij doodleuk verteld dat de camping waar we al een aantal nachten staan, als filmlocatie is gebruikt. Tevens vertelt hij dat we zometeen boven Isengard uit het vliegtuig zullen springen.
De zenuwen beginnen nu wel te komen. We zijn met 9 man en je gaat per drie. Steef en ik zijn als laatste.
We hijsen ons in het volledige uniform en tuigje, nog wat laatste woorden voor de camera en hop het vliegtuig in.
Door het raampje hebben we prachtig uitzicht op Lake Wakatipu en de besneeuwde bergen.
Bij 12.000 feet is het tijd om de deur open te doen. Voor we het weten hangen we met onze benen onder het vliegtuig in de Banana-houding aan onze instructeur, al half in de lucht.

En go!

45 seconden vrije val, een onbeschrijflijk gevoel en een onbeschrijfelijk mooi uitzicht. Wat is dit gaaf. Wat is dit mooi!

Weer veilig met beide benen op de grond doen we een dansje van geluk, stijf van de adrenaline. We kunnen alleen maar roepen hoe ontzettend awesome het was. High five!

Op naar Mount Cook en Lake Tekapo na al deze gekkigheid.
Na honderden kilometers bergje op, bergje af die we de afgelopen maanden hebben gelopen, snap ik nog steeds niet dat Steef er maar geen genoeg van krijgt. Begrijp me niet verkeerd. Het waren heerlijke wandelingen, prachtig ook en ik had zeker niets willen missen. Maar eerlijk gezegd sta ik niet te springen om wéér een berg op te lopen. In tegenstelling tot Steef. "De bergen roepen me" noemt hij het zelf. Ach, van al dat reizen word je toch een beetje een zweefteef, een vrije geest.
Maar goed, Steef sleept me toch Mount John op voor een mooi uitzicht over Lake Takepo. De warme chocomelk met slagroom en een brownie deden me de pittige wandeling omhoog gauw weer vergeten.

De herfst heeft inmiddels zijn intrede gedaan hier in Nieuw Zeeland en dat merken we aan het kouder wordende weer. De eerste sneeuw is gevallen. Hoewel Steef gewoon blijft volhouden in z'n korte broek.
De roadtrip door Kiwiland nadert zijn einde. We doen Arthur's Pass National Park nog aan en bezoeken het Banks Peninsula vlakbij Christchurch.
Dan is het tijd om de auto terug te brengen en te zien wat er nog over is van Christchurch na de serie aardbevingen van 2010/2011. Zeer weinig. Vele historische gebouwen die de stad sfeer en beeld gaven zijn ingestort of ernstig beschadigd. Er is geen echt centrum meer, een paar winkels zijn gehuisvest in containers. Restaurants zijn er niet, alleen wat take-away trucks. Overal wordt gebouwd, herbouwd, gerenoveerd.
Bizar om te zien hoe verwoestend de natuur kan zijn.
We chillen nog wat bij ons luxe hostel en genieten nog even van het herfstzonnetje.

Ook aan onze Nieuw Zeeland trip is weer een einde gekomen. De tijd lijkt steeds sneller te gaan.
Wat een mooi en bijzonder land, vol afwisseling, uitdaging en indrukwekkende natuur.
Vol ervaringen, herinneringen en trots kijken we terug op een..
Unexpected Journey.